«طراحی که ما برای طراحی بسته‌بندی‌های جدیدمان دعوت کرده‌ایم، هنرمند بسیار سرشناس و قدری است!» بسیاری از ما در دنیای حرفه‌ای، قطعاً حداقل یکبار با جمله‌ای تقریباً با این مضمون از زبان کارفرمایان روبرو شده‌ایم. در نگاه نخست، به‌نظر می‌رسد که چنین بیانی برای هر دو طرف این تعامل کارفرما-دیزاینر ارزش‌آفرین باشد. از یکسو، دیزاینر از «هنرمند» خوانده‌شدن خود خرسند می‌شود و به این عنوان منتسب به خود می‌بالد. از سوی دیگر، کارفرما نیز معتقد است که با به‌کار گرفتن چنین دیزاینر «هنرمندی»، علاوه بر رفع نیاز مقطعی خود، به‌خاطر همنشینی با چنین فردی، برای خود و کسب‌وکارش اعتبار نیز خریده است.
ولی با نگاهی عمیق‌تر به‌مواردی این‌چنین، می‌بینیم که در بسیاری از مواقع نتیجه‌ی نهایی این تعامل برای کسب‌وکار کارفرما لزوماً مطابق انتظارات اولیه‌ی شکل‌گرفته در ذهن او نیست. اگرچه ممکن است در عمل، خروجی این همکاری در مسابقات مطرح دیزاین جوایزی را هم به خود اختصاص دهد، ولی اثرگذاری آن بر روی موفقیت کسب‌وکار چندان هم قابل توجه نیست.
مشکل اینجاست که نسبت دادن عنوان «هنرمند» به دیزاینرها بیانگر درکی ناقص از تعریف حرفه‌ی دیزاین از سوی هر دو طرف این تعامل - یعنی مشتری (کارفرما) و به‌ویژه خود دیزاینر - است
بیشتر >