طراحی امروز

«رنگ محل تلاقی ذهن ما و جهان است.» 
پُل سِزان به ژواکیم گاسکه

در سپتامبر ۲۰۰۲، خبر‏نگار ماهنامه‏ی اِتَپ بودم که برای اولین بار به استودیوی آنته لنز پا گذاشتم. دو عضو جوان هیأت تحریریه او را، که از اواخر دهه‏ی ۱۹۹۰ مظهر طراحی گرافیک زنانه‏ی فرانسه بود، به‏دقت دنبال می‏کردند و این دیدار را به من پیشنهاد کرده بودند. باید به صفت زنانه توجه داشت، چرا که محیط فرانسه، با اینکه آن‏چنان متعهد و آزادی‌خواه می‏نماید، نسبت به زنان گرافیست کاملاً سهل‏انگار یا بی‏مسئولیت بوده ــ و همچنان هست. مقاله‏ی ناشیانه‏ای نوشتم، از بس که می‏خواستم تأثیرگذار باشم. از آن هنگام، هیچ‏چیز درباره‏ی آثار آنته لنز چاپ نکرده‏ام، اگرچه (یا شاید درست به همین خاطر که) استودیوی او جایی است که بسیار به آن می‏روم تا خود را از تفکراتش درباره‏ی طراحی گرافیک و عشق و شور فراوانی که صرف کوچک‏ترین پروژه‏ها می‏کند سیراب کنم. من مقالات و رساله‏های تک‏نگاری بسیاری نوشته‏ام، اما خیلی‏ها نمی‏دانند چقدر درونمایه‏ی جمله‏ها و ایده‏هایم را به آنته مدیونم و چطور او به من نشان داد که طراحی گرافیک رشته‏ای اصیل است. هر منتقد حلقه‏ای از هنرمندان هم‏عصرش را گرد خود شکل می‏دهد، اما باید چه فاصله‏ای را از آنها حفظ کند تا بتواند درباره‏شان منصفانه بنویسد؟ درباره‏ی آثاری که ما را قادر ساخته‏اند حرفه‏ی خود را تعریف کنیم چه دیدگاهی می‏توانیم داشته باشیم؟ چرا آنچه به آن وابسته‏ایم می‏تواند به عامل بازدارنده‏ی ما تبدیل شود؟