سرمقاله

کمبود قلم های مناسب فارسی، دغدغه و مشکل اغلب طراحان گرافیک ایرانی است. همه‌ی آن‌ها به قلم های جدید برای متن نیاز مبرم دارند. اما آیا این وظیفه بر‌گردن طراحان گرافیک است؟ چه عوامل و موانعی باعث به ثمر نرسیدن طراحی قلم‌های جدید می‌شود؟ چرا قلم‌هایی که طراحان غیر ایرانی طراحی کرده‌اند، موفق‌تر از نمونه‌های ایرانی بوده و با استقبال بیشتری روبه‌رو شده‌اند؟ آیا قوانین طراحی حروف لاتین بر حروف فارسی هم قابل انطباق است؟ آیا پیشینه‌ی خوشنویسی ما برای طراحی قلم‌هایی با هویت ویژه‌ی ایرانی کاربردی دارد؟ آیا برای طراحی حروف فارسی، دانش خوشنویسی و یا خوشنویس بودن لازم است؟ آیا طراحی قلم‌های جدید، حتی با رعایت قوانین حقوق معنوی اثر، مقرون به صرفه است؟ اگر بپذیریم که طراحی قلم کار طراحان گرافیک است، آیا آموزش‌های لازم برای پرورش طراحان حروف در دانشکده‌های ما وجود دارد؟ آیا اساتیدی وجود دارند که برای طراحی حروف، طرح درس‌هایی مدون و مشخص بنویسند؟ درطی مدتی که دانشکده‌های هنری فعالیت داشته‌اند، هیچ یک از استادان این دانشکده‌ها توانسته‌اند حتی یک قلم کاربردی متن طراحی کنند؟ اگر پاسخ منفی است، چگونه می‌توانند طرح درس‌های مناسبی برای دانشجویان بنویسند؟ آیا باید درس‌های دانشگاهی دانشگاه‌های غربی را عیناً برای حروف فارسی، در ایران پیاده کرد؟ اگر حروف فارسی و بیشتر >