دومین نمایشگاه سرو نقره‌ای بعنوان مهمترین رویداد سالانه‌ی انجمن صنفی طراحان گرافیک ایران، در پاییز ۱۳۹۰ برگزار شد. برگزاری این نمایشگاهِ نو‌پا، علی‌رغم دستاوردهای خود، کمبودهایی جدی نیز در بطن خود داشت که آسیب‌شناسی آن‌ها به هرچه بهتر برگزارشدن و استمرار چنین نمایشگاه‌هایی در آینده کمک خواهد کرد و عدم توجه به این مسائل، توان انجمن صنفی را برای پاسخگویی به حاشیه‌ها هدر داده و تضادهای درونی اعضاء را گسترش خواهد داد.
عدم استقبال بخش وسیعی از اعضای انجمن صنفی، بخصوص طراحان مطرح و با سابقه، در نمایشگاه سرو نقره‌ای ۹۰ (طبق گزارش دبیر نمایشگاه فقط ۲۵ درصد از اعضا در این نمایشگاه شرکت کردند)، این سؤال را پیش می‌کشد که چطور انجمنی که بدون اغراق یکی از استوارترین انجمن‌های صنفی در ایران است، در ترغیب اعضای خود به پشتیبانی از چنین رویدادی دچار مشکل شده است.
تاریخچه‌ی نمایشگاه‌های انجمن صنفی و دو‌سالانه‌های گذشته بوضوح نشان می‌دهد که اعضاء انجمن صنفی مانند سایر تشکیلات گرافیک، اگرچه روزگار خود را از طریق انجام امور طراحی گرافیک می‌گذرانند ولی به سفارشهای فرهنگی بیش از سفارشهای تجاری اهمیت می‌دهند. بطوری که اکثر طراحان ایرانی
بیشتر >