در اواخر قرن نوزدهم، طراحی گرافیک از بخشی حاشیهای در صنعت چاپ به حوزهای مستقل با سنتها، نمادها و شخصیتهای خاص خود تکامل پیدا کرد. حلقه‌ی مفقوده، در این فرایند تکاملی مجلههای حرفهای هستند. در ابتدا، این مجلات استانداردهای حرفهای را برای چاپ، حروفچینی و صحافی بنیاد نهادند، ولی دیزاین تزئینی را بیدوام و گذرا میدانستند. با وجود این، در آستانه‌ی قرن بیستم، هنگامی که کسب‌وکارها تقاضا داشتند چاپخانهدارها صفحه‌آرایی و تایپوگرافی پیچیدهتری عرضه کنند، سردبیران مجلههای حرفهای مجبور به تحلیل و نقد پیشرفتهای جدید شدند. این مجلهها صرفاً به طور انعکاسی روندهای موجود را گزارش نمیکردند، بلکه برخی از آنها به طرز جسورانهای به تدوین روشهای کلیدی و رفتارهایی پرداختند که ماهیت این حرفه را تعریف میکرد.
نشریههای ادواری حرفهای نیز محتاطانه تلنگرهایی به وضع موجود میزدند. در واقع اکثر مجلات نخستین بیطرف بودند ولی هرازگاهی مقالههایی درباره‌ی رفتارهای دیزاین جدید منتشر میکردند. در اواخر دهه‌ی ۱۸۹۰، مجله‌ی اینلَند پرینتر گونهای از هنر نو فرانسوی را به امریکا معرفی کرد و این سبک نامتعارف خمیدهخطی سلیقه‌ی پذیرفتهشده را به چالش کشید و همزمان به جذابیت پوسترها و اعلامیههای تبلیغاتی افزود. اینلند پرینتر صدای هنر نو امریکایی شد، همانطور که صد سال بعد صدای پستمدرنیسم دیجیتال از حنجره‌ی امیگره بیرون آمد.
در آستانه‌ی قرن بیستم، هنر اروپایی ــ امپرسیونیسم، اکسپرسیونیسم و بعدها کوبیسم ــ بر دیزاین فرم حروف و تصویرسازیها تأثیر گذاشت. طراحان پوستر اواخر قرن نوزدهم در فرانسه، آلمان و انگلستان مفاهیم مدرن فضا، ترکیببندی، پرسپکتیو و رنگ را به کار گرفتند.
بیشتر >