دست کم دو دهه می‌شود که هنر و تلقی از اثر هنری، ناگزیر از رویدادهای اجتماعی مدرن، فناوری، رسانه و دلایلی دیگر، دستخوش تغییراتی شده است. درست یا نادرست، با هر سلیقه و تفکری باید این مبحث را یک سازگاری اجتماعی بدانیم و نه یک ناهنجاری. هنر شاید هنوز همان هفت شریان اصلی باشد، اما رسانه‌ی هنر، ابزار و رویکرد آن به کلی دگرگون شده است. نقاشی دیگر منحصر به سقف‌های کلیسا و بوم‌های متقالی نیست. بسیاری از موسیقی‌هایی که به‌طور روزمره میشنویم پشت یک کامپیوتر ساخته می‌شوند. و به‌زودی چاپگرهای سه‌بعدی با دستان میکل‌آنژ به رقابت خواهند پرداخت. همه چیز به سرعت در حال تغییر است، بی آنکه ذات هنر دچار گزندی شود. در این دگرگونی‌ها احتمالاً فقط گروهی آسیب خواهند دید که با سنت‌گرایی افراطی مقابل هر تغییری ایستادگی می‌کنند.
«دیزاینر تویز»۱ که شاید هنوز زود باشد تا یک نام فارسی همه‌پسند برای آن به‌کار ببریم، یکی از این ابزار ــ رسانه‌های جدید در هنرهای تجسمی است؛ یک دنیای بدون مرز برای خلق و خلاقیت.
اما دیزاینر تویز دقیقاً چیست؟
در اصل عروسک‌هایی هستند که یک هنرمند خلاق آنها را طراحی کرده و معمولاً به‌صورت مجموعه و در تعداد پایین و به‌صورت محدود عرضه می‌شوند. به‌طور معمول این هنرمندان سابقه و پیش‌زمینه‌ای در طراحی گرافیک و تصویر‌سازی دارند، اما در حال حاضر هنرمندان زیادی با پیش‌زمینه‌های هنرهای کلاسیک مثل نقاشی و مجسمه‌سازی در این عرصه فعالیت می‌کنند. اگر بخواهیم در مورد هنرِ مادرِ آن سختگیر نباشیم بهتر است آن را هم مانند اکثر شاخه‌های هنری متجدد بیست سال اخیر، هنر بینابینی یا بینارشته‌ای بدانیم.
بیشتر >