طراحی اینتراکشن در کمک به ارتباط مؤثر انسان‌ها با جهان پیرامون، امکانی برای تعامل با طبیعت در برخی پروژه‌های محیطِ ساخته‌شده فراهم آورده است. به طوری که فضاهای دیجیتالِ مورد استفاده در بخش داخلی یا بیرونی ساختمانها، شکلی از امتداد طبیعت به داخل زندگی معاصر شوند. جستار حاضر با هدف گسترش مطالعات بصری و شناخت ابعادی از طبیعت و کارکردهای طراحی محیطی اینتراکشن، از دو منظر به این موضوع میپردازد.
۱. شباهت بین گونه‌های تعامل انسان با طبیعت و طراحی محیطی اینتراکشن
به‌رغم این واقعیت که آثار محیطی اینتراکتیو، اشیایی مصنوع هستند و تفاوتی اساسی با طبیعت دارند، فناوری دیجیتال با تأثیر بر فرآیند طراحی و سازوکار انتقال آن، شکل بی‌سابقه‌ای از تعامل را رقم زده است. بنابراین بی آنکه بخواهم به تفاوت‌ها بپردازم، مایلم تا برخی شباهت‌های آنها را مطرح کنم:
تعامل با فیزیک/سازه: برای ادراک طبیعت، دیدن صِرف آن کافی نیست، بلکه بایستی تا حد ممکن از طریق تمامی حواس، تماسی مستقیم با مظاهر آن برقرار کرد. در طراحی اینتراکتیو نیز ــ بر‌خلاف گونه‌های دیگر طراحی ــ مخاطب برای تجربه‌ی اثر به مشارکتی بیش از نگاه کردن یا شنیدن نیاز دارد؛ به طوری که لمس اثر نیز بخش مهمی از فرآیند ارتباط محسوب می‌شود. از یک منظر دیگر، می‌توان از مشابهت تعامل انسان با صورت فیزیکی طبیعت و سازه‌ی طراحی اینتراکتیو سخن گفت. مخاطب در آثار محیطی اینتراکتیو، با اشیایی روبه‌روست که ممکن است بخشی از ارتباط و انتقال پیام، از طریق لمس و پیمایش صفحه‌ی دیجیتالیِ آنها یا نحوه‌ی سازماندهی فیزیکِ این مجموعه در محیط اطراف او حاصل شود...
بیشتر >