نشانه‌ها(نُت‌ها)ی موسیقایی، نمادهای بصریِ دستورالعمل‌ها یا صداهای شنیده‌شده یا خیالی هستند که قرار است اجرا شوند و معمولاً با استفاده از نشانه‌های نوشتاری، چاپی یا طراحی‌‌شده ثبت می‌شوند. عنصرهای اصلی صدا عبارتند از زیر و بمی یا محل صدای موسیقایی در میزان (فاصله)، درنگ، طنین و حجم صدا؛ هرچند که در عمل، هیچ نشانه‌ی موسیقایی نمی‌تواند تمام این عنصرها را به دقت کامل در خود جای دهد. در اغلب نشانه‌گذاری‌ها تعدادی از این عناصر انتخاب و به درجات مختلف اصلاح و ابراز می‌شوند. بعضی تنها یک الگو، مانند ریتم را ثبت می‌کنند، بعضی چند الگو را همزمان هدف قرار می‌دهند. در طول تاریخ و در فرهنگ‌های مختلف، شیوه‌های نشانه‌گذاری متعددی وجود داشته است، اما در مورد شیوه‌های نشانه‌گذاری باستانی اطلاعات بسیار محدودی موجود است. حتی در یک دوران تاریخی خاص، فرهنگ‌های مختلف و سبک‌های مختلف موسیقی، متدهای نشانه‌گذاری متفاوتی را به کار می‌برند. متد مدرن نشانه‌گذاری از زمان تولدش در اروپای قرون وسطی تا امروز در حال پیشرفت بوده است. در آغاز قرن بیستم، گروهی از آهنگسازان رسوم متدوال نشانه‌گذاری موسیقی را زیر سوال بردند. نتیجه‌ی این تلاش‌ها معرفی نشانه‌گذاری گرافیکی در دهه‌ی 1950 بود.
بیشتر >