گیوم آپولینر، یکی از بزرگترین شاعران نخستین دهه‌ی قرن بیستم میلادی است که همانند قلبی سوزان در مرکز اروپاست؛ «سوزان» عنوانی است که او در یکی از شعرهایش استفاده کرده است، و اشاره به روابط رمانتیک وی در ساختار کارهایش می‌کند که بر بسیاری از شعرهایش تأثیر گذاشت. حاصل عشق اولش شعری به نام «آواز فرد منفور» (1909) بود که به یکی از آثار کلاسیک ادبیات فرانسه تبدیل شده است. پایان رابطه‌ی عاطفی‌‌اش با هنرمندی به نام مری لارنسین در شعر پل میرابو (1913) منعکس شده است. حاصل روابط بسیار عاشقانه‌‌اش با لو در ابتدای جنگ را میتوان در نامههای پرشور این دو مشاهده کرد (نامههایی که میان این دو عاشق از دسامبر 1914 تا مارس 1915 رد و بدل شد.پس از مادلن، منبع الهام آخرین شعرهایش ژاکلین بود.) آثارش مملو از اروتیسیزم بود و این مسئله یکی از دلایلی بود که نمایشنامه‌ی «سینه‌های تیزریاس» (1917) به عنوان نوعی نمایش سورئال، مورد توجه آندره برتون جوان قرار گرفت.
بیشتر >