در مرحله‌ی تراژیکی از تاریخ به‌سر می‌بریم، در مرحله‌ای که شاهد از بین رفتن سریع تعداد قابل توجهی از زبان‌ها، ویژگی‌های فرهنگی و ابزار مکتوب کردن تفکریم. نمادها و نظام‌های بازنمایی فرهنگ‌های کهن در حال ناپدید شدن‌اند و به‌طور خلاصه غنای نشانه‌شناسی مورد تهدید است. چنین هراسی در دوران ما که دوران شکوفایی تصویدی است-حداقل از لحاظ کمی- شاید تعجب‌برانگیز باشد.
در حین گردآوری دایرة‌المعارفی از نشانه‌های صلح در طول چند سال متوجه شدم که نمادهای کهن از جمله در تمدن‌های غنی‌یی همچون تمدن فرهنگ‌های اقلبت و کشورهای کوچک‌تر به مراتب جدی‌تر است. برای مثال، نمادها و نشانه‌هایی که هر کدام به روشی و با زبانی کاملاً متفاوت اط دیگری مفهوم صلح را بیان می‌کردند، امروزه غالباً با نشانه‌های جهانی یا غربی، برخاسته از کبوتر مسیحی یا نماد صلح و عشق جایگرین می‌شوند. به خاطر داشته باشیم که گاه این‌ها خود برگرفته از یک کمپین تبلیغاتی ساده‌اند. در تمدن غرب، تمدنی جنگجو به معنای واقعی کلمه، همواره برای بیان مفهوم صلح تنها به جنگ «نه» گفته می‌شود و مفهوم صلح به عدم جنگ تقلیل پیدا می‌کند. ادبیات تصویری غربی به شدت فاقد ظرافت دیدگاه در مقایسه با بسیاری فرهنگ‌های دیگر در بیانِ مفهوم صلح است. با وجود این، کل دنیا امروزه در موقعیت‌ها و مناسبات مختلف از
بیشتر >